XI Decyzje

           -Spóźniłaś się! – Usłyszała zamykając drzwi od magazynku. Spojrzała na blondynkę spode łba. Nawet w okolicznościach sprzątania magazynku miała na sobie nieskazitelne, modne ubranie (łososiową spódniczkę, biały top, czarną marynarkę z podwiniętymi rękawami) i wymyślne buty. Zdziwił ją natomiast bałagan panujący w pomieszczeniu. Na małej powierzchni stłoczone i porozrzucane były różne przedmioty: szkielet człowieka bez ręki, modele poszczególnych części ciała i kilku gatunków ryb, przeźrocza, niezidentyfikowane przyrządy do pomiarów nie wiadomo czego, tablice i mnóstwo czegoś kształtem przypominającego duże mapy  ścienne. A to tylko na wierzchu. Zapewne w szafkach ustawionych przy ścianach o kolorze brzydkiego beżu był jeszcze większy bałagan. Amelia zastanawiała się, czy wicedyrektor specjalnie tak wszystko porozrzucał, czy zrobiła to stojąca bezczynnie na środku Kinga.

            -Dwie minuty, – zrzuciła z ramion plecak i wahając się przez moment postawiła go na ziemi – ale Sajgon. To wszystko ma być dzisiaj zrobione?

            -Tak. Nie czytałaś poleceń? Gdybyś się nie spóźniła byłoby szybciej. – Amelia zdawała sobie sprawę z tego, że dziewczyna taksuje wzrokiem jej zwykłe tenisówki, dżinsy i koszulkę. Zwłaszcza jej włosy związane w kitkę.

            -Nie moja wina, - powiedziała zakładając lateksowe rękawiczki – to ty nigdy nie miałaś czasu. A mogłyśmy zacząć już prawie dwa tygodnie temu. No. – Wzięła się pod boki – Zaczynamy, nie?

-Wypraszam sobie! Ja mam treningi siatki, jestem cheerleaderką nie mam tyle czasu, co jakieś pospolite kretynki. - Andruszkiewicz zignorowała jej uwagę. A zwłaszcza próbę nawiązania normalnego kontaktu.

           Westchnięcie. Dziesięć dziewięć, osiem…. Chciałaby nawrzucać Kindze i wyjść trzaskając drzwiami. Ale została. Lepiej mieć już to wszystko z głowy.

            -Zaczynamy czy nie?

Skinęła tylko głową i podczas kiedy Kulik zabierała się za segregowanie starych tablic z rysunkami serca, oka, ucha, itd., ona zakładała białe rękawiczki. 

Huk drzwi.

-Jesteście dwie? – Amelia nie musiała obracać głowy, żeby wiedzieć,  że w drzwiach pojawił się Radar. „Nieprawdopodobne. Dlaczego wszędzie gdzie jestem, jest i on?” – myślała.

-Tak. W końcu dwie dostałyśmy karę.- „Obie, kretynko. Obie dostałyśmy karę.” Krzyczała w myślach blondynka. Ale zostawiła to dla siebie.

-No, nic… - chłopak owionął wzrokiem całe pomieszczenie – Miałem ci przekazać, że wyjazd jest jutro o godzinę wcześniej. Trenerka się pomyliła.

-Oh, to może powinnam do niej pójść i wszystkiego wypytać? – Brunet już otwierał usta.

          -O, nie. – odezwała się, przerywając pracę dziewczyna - Nie zamierzam robić tego wszystkiego sama.

            -A mogłabyś,  – niedbale rzuciła Kinga – na tym twoim zadupiu pewnie nic innego nie robisz, tylko sprzątasz u świń. – Radar parsknął śmiechem, uspokoił się dopiero, kiedy zobaczył morderczy wzrok Amelii. Co za palant!

            -Niestety, były bardziej obyte niż ty. – Zero mimiki. Chwila ciszy. Tomek tym razem chętniej by się zaśmiał, ale duma mu na to nie pozwalała. Nie mógł być miły wobec Amelii, pokazać, że wcale jej nie nie lubi. I wcale tego nie chciał.

            -Wychodzę. – Zakomunikowała, zdejmując śmierdzący lateks.

            -Okej, - Amelia wstała – w takim razie ja też. – Przez dłuższą chwilę mierzyły się wzrokiem.

          -Dziewczyny, nie żeby coś, ale powinniście zacząć to sprzątać. – Radar wtrącił się rzeczowym głosem. -  Kinga, spoko. Trenerka już chyba i tak wyszła. – Wycofał się na korytarz.  – A i taka mała rada: może powinniście się jakoś dogadać?  Może będzie wam prościej? – Z tymi słowami zamknął drzwi.

            W magazynku zostały dwie nie znoszące się dziewczyny.

            „Umówilibyśmy się w piątkę na kino.” – Amelia rozmyślała, siedząc przy stole zastawionym mnóstwem jedzenia. Rodzinka rozmawiała o niepowodzeniach innych ludzi, by pokazać siebie w dobrym świetle. Wszyscy oni według blondynki byli hipokrytami, przy nich obgadywali jednych, by drugiego dnia świąt iść do nich i zmiażdżyć ich. Polityka! Dlatego zwykle nie uczestniczyła w takich rozmowach. Z resztą i tak by ją wyśmiali, bo nie reprezentuje poglądów licznie zgromadzonej rodzinki. „Amelka jest jeszcze dzieckiem i niczego nie rozumie”, powie znienawidzona ciotka i na tym się skończy. 

-„Poprosiłabym kogoś, żeby zatrzymał gdzieś Wiktora, a sama bym nie przyszła. Nie… Wioletta by beze mnie nie poszła na takie spotkanie. Poszłabym, ale… udałabym, że dostałam sms. Nie, bo musiałabym pokazać wiadomość. Bezsensu. Zasymuluje, że ktoś do mnie dzwoni i wtedy się ulotnię. A jak rzeczywiście ktoś do  mnie zadzwoni? Będę musiała mieć wyciszony.”

Podniecona uśmiechnęła się.

-Co się stało Amelka? Zjesz może sałatkę? – Nie zauważyła, ze ciocia Jola zwróciła na nią uwagę, przez nią większość oczu skierowała się w jej stronę. – A może kurczaczka?

-Nie, dziękuję – odpowiadała czerwieniąc się – właśnie chciałam sobie nałożyć ciasto.

Sięgnęła po orzechowca i dyskretnie sprawdzając, czy nie jest już obserwowana wróciła do swojego planu. „Pozostają tylko przeszkody: mogą nie uwierzyć w owy nagły wypadek, Wiktor może się jednak pojawić, Wioleta może będzie chciała pójść z nią, albo oboje zorientują się, że jest to podstęp i chcę ich umówić. I co wtedy?” – Dziewczyna dzióbała w kawałku placka – „Wtedy on mnie znienawidzi”

Tomek pieszo wracał do domu z imprezy. Było dopiero po pierwszej, a on miał już dość zalanych w trupa kumpli. Normalnie pewnie spiłby się tak, jak oni i śmiał z wymiocin i podrywania pijanych albo łatwych lasek. Ale nie dzisiaj. Tej nocy nie miał na to najmniejszej ochoty. Nie wiedział, co to do cholery znaczy i strasznie go to nurtowało. Tak, że nie zauważył, jak wpadł na kogoś. Dziewczyna, (na pewno dziewczyna!) była odwrócona tyłem.

-Przepraszam – powiedzieli niemalże równocześnie. I w tym samym momencie się rozpoznali.

-Śledzisz mnie? – zapytała przerażona blondynka. Lekko podchmielony Radar pomyślał, że słodko wygląda.  – Cuchniesz  fajami i alkoholem.  – Wzruszył ramionami. A Amelia pomyślała, że teorie ciotki o gwałtach w mieście mogą rzeczywiście pokrywać się z prawdą. Zaraz potem zbeształa się za głupotę.

-A ty? Co tu robisz? – zapytał próbując rozpoznać zapachy, które poczuła ona.

-Patrzę – powiedziała refleksyjne, jej  poprzednie emocje błyskawicznie gdzieś się ulotniły. Podniosła na kilka sekund głowę w górę i znowu spojrzała na bruneta. W oczach pojawiły się iskierki.

            -A… no, tak – wzrokiem powiódł ku niebu za jej przykładem – pokarzę ci coś!

W gwałtownym odruchu chwycił ją za dłoń i pociągnął w swoim kierunku. Potem wielkimi krokami pokonał kilka metrów, ciągnąc za sobą blondynkę.

            -Hej! – jej głos dotarł do chłopaka. Natychmiast puścił jej dłoń, lekko zawstydzony.

            -To znaczy… jeśli chcesz. – Przeczesał nerwowo włosy zatrzymując rękę na karku. Amelię przeszły ciarki, ale ten gest spowodował, że podjęła decyzję. Nie chciała zastanawiać się, czy wszyscy faceci tak robią, czy postępuje słusznie i analizować ich wzajemnych stosunków.

            -Dobra. – powiedziała bardzo cicho, niepewnie.

            -Obiecuję, że nic ci się nie stanie – podniósł rękę przysięgając.- Zaufaj mi.

            Pierwsze dziesięć minut drogi były katorgą. Nie rozmawiali. Szybkie tempo uspokajało ich nerwy. Każde z nich zastanawiało się, co tak właściwie się wydarzyło. I co jeszcze się wydarzy.

            -To… jak się tam znalazłeś?

           -Nijak. – Przyjrzał się profilowi blondynki. Patrzyła przed siebie. – Wracam z imprezy. Nie podobało mi się, więc postanowiłem wrócić wcześniej. – Odwrócił wzrok.

            -Aha.

Kolejne dziesięć minut również minęło w niezręcznej ciszy. Szybko mijali kolejne puste ulice. Kulik utkwiła wzrok w chodniku, czasami tylko zwracając uwagę na drogę.

Radar zwolnił przy dużych blokowiskach. Zabudowania były wysokie i dosyć wąskie, tylko w nielicznych oknach zaświecone było światło. Zastanawiał się chwilę, jakby wybierał odpowiednie miejsce. Dziewczyna patrzyła na niego. Nie miała żadnego pomysłu, na to, co robi. Jak gdyby nigdy nic podszedł do jednego budynku i przystanął przy drzwiach.

-Do kogo dzwonimy? - Widząc zszokowany wzrok Amelii zaśmiał się w duchu. Przeczytał kilka nazwisk i użył domofonu.

-Słucham? – odezwał się zaspany, kobiecy głos, zniekształcony przez urządzenie.

-Dobry wieczór… - Tomek znakomicie się bawił, jego głos wydawał się pokorny i skruszony, podczas gdy oczu mu się śmiały – przepraszam bardzo za późną porę, ale zapomniałem kluczy i nie mogę dostać się do mieszkania. Wpuści mnie pani?

-Kim pan jest? – kobieta ziewnęła.

-Studentem, wynajmuję tu pokój. Na prawdę przepraszam, jeśli obudziłem, ale tylko pani…

Odłożyła słuchawkę, usłyszeli charakterystyczny dźwięk. Drzwi puściły.

- Serio? – Amelia uniosła brew, kiedy ostentacyjnie przepuścił ją. – Co będziemy w ogóle robić?

         -Boisz się, złośnico? – prowokował ją. A ona doskonale to wiedziała. I z jakiegoś powodu spodobało jej się to.

            -Ach tak? –  błyskawicznie sięgnęła za klamkę i weszła na klatkę – co dalej?

            -Idziemy. – Wyprzedził blondynkę i jak szalony wbiegł na schody.

            Napięcie zniknęło z ciała dziewczyny, chociaż dobrze wiedziała, że powinna się bać. Była w sumie z obcym facetem w jakimś nieznanym jej miejscu. Nie wiedziała, co będą robić. A w dodatku on był już troszeczkę pod wpływem. Jednak sama się na to zgodziła. I nic jej to nie obchodziło. Euforyczny śmiech wydobył się z jej wnętrza. Wreszcie robiła wyłącznie to, na co miała ochotę! I wcale nie myślała o konsekwencjach.

Szczęśliwa, zanosząc się śmiechem rzuciła się by dogonić bruneta znajdującego się już na piętrze.  Ścigali się. Ale po kilku piętrach mieli dosyć i razem pokonywali znienawidzone schody, co jakiś czas robiąc krótkie przystanki. Dopiero kiedy zasapana i zmęczona dotarła na przedostatnie piętro znowu uderzyła ją myśl: co on do cholery chce mi pokazać?

Pokonali jeszcze kilkanaście stopni. Na szczycie schodów były tylko jedne drzwi. Borut nacisnął na klamkę, ale nie dało to żadnego skutku. Sięgnął do bocznej kieszeni plecaka i wydobył pęk kluczy. Jedne kategorycznie odrzucił, by włożyć do zamka ten jedyny, właściwy, wyjątkowy. Wejście ustąpiło. Radar dopiero przeniósł wzrok na zafascynowaną dziewczynę, która w dalszym ciągu próbuje uspokoić oddech.

-Zapraszam! – Przesadnie przepuścił ją, kłaniając się.

Amelia się wahała. Ale dziś miała robić wszystko, na co ma tylko ochotę. A poza tym, bała się wyjść na mięczaka.

Uchyliła skrzydło. Zachwycona tym, co zobaczyła, wybiegła z klatki za drzwi. Nie żałowała ani trochę tego, że jest właśnie tam. 

......................

No i co?

W sumie szału nie ma, chyba jestem przewidywalna. I chyba wiem, co powinnam zmienić.

Ale jak na razie jest to, co jest. 

W ostatniej scenie początkowo miał być cmentarz, ale coś mi nie pasowało. 

Uwaga! Kto jest chętny, żeby dodać go do linków lub usunąć proszony jest by zgłosić się w zakładce spam.  

No... to tyle, chyba :P